॥ वीरविंशतिकाख्यं श्री हनुमत्स्तोत्रम् ॥
લંગૂલમૃતવિયદમ્બુધિમમધ્યમાર્ગ
मुत्प्लुत्यान्तममरेन्द्रमुदो दिनम्।
આસ્ફલિતસ્વકभुजस्फुटिताद्रिकाण्डं
द्राङ्मैथिलीनयननन्दनमद्य वन्दे ॥1॥
ઇનनिशाचर महाभयदुर्विष्यं
ઘોરદ્ધુતવ્રતમિયાં યદશ્ચાચાર ।
पत्ये तदस्य बहुधापरिणामदूतं
સીતાપુરસ્કૃતનું હનુમન્તમીડે ॥2॥
यः पादपजयुगं रघुनाथपत्न्या
नैराश्यरूषितविरक्तमपि स्वरागैः ।
પ્રાગેવ રાગિ વિધે બહુ વંદમાનો
वन्देञ्जनाजनुषमेष विशेषतुष्ट्यै ॥3॥
ताञ्जानकीविरहवेदनहेतुभूतान्
द्रागाकलय्य सद्शोकनीयनीयक्षान्।
लंकालकानिव घनानुदपतयस्तं
हेमसुन्दरकपिं प्रणमामि पुष्ट्यै ॥4॥
घोषप्रतिध्वनितशैलगुहासहस्र
सम्भान्तनादितवलन्मृगनाथयूथम्।
अक्षयक्षणविलक्षितराक्षसेन्द्रमिन्द्रं
કમીન્દ્રભૂતનવલયસ્ય વંદે॥5॥
हेलाविलङ्घितमहार्णवमप्यमन्दं
धूर्णद्गदाविहतिविक्षतराक्षेषु।
સ્વમોદ્વારિમપારમિવેક્ષમાણ
वन्देऽहमक्षयकुमारकमार्केशम् ॥6॥
जम्भारिजित्पसभलम्भितपाशबन्धं
બ્રહ્મનુરોધમિવ તત્ક્ષણમુद्वहन्तम्।
રૌદ્રવતારમપિ રાવણદીર્ઘ દૃષ્ટિ
संगोच कारणमुदारहरिं भजामि ॥૭॥
દર्पोन्नमन्निशिचरेश्वरमूर्धचञ्चत्कोटीरचुम्बि
निजबिम्बमुदीक्ष्य हृष्टम्।
પશ્યન્તમાત્મભુજયંત્ર
तत्कायशोणितनिपातमपेक्षि वक्षः ॥8॥
अक्षप्रभृत्यमरविक्रमवीर नाशक्रोधादिव
द्रुतमुदञ्चितचंद्रहासाम्।
निद्रापिताभ्रघनगर्जनघोरघोषैः
संस्तम्भयन्तमभिनौमि दशास्यमूर्तिम् ॥9॥
આશંસ્યમાનવિજ્યં રઘુનાથધામ
શંસન્તમાત્મકકૃતભૂરિપરક્રમેણ ।
દૌત્યે સમાગમસમન્વાયમાદિશન્તં
वन्दे हरेः क्षितिभृततः प्रत्नप्रधानम् ॥૧૦॥
આસ્યૌચિં સમુપદિષ્ટવતોऽધિપુચ્છ
दम्भान्धितां धियमपेक्ष्य विवर्धमानः।
નક્તચ્છરધિપતિરોષહિરણ્યરેતા
लङ्कां दिधक्षुरपत्तमहं वृणोमि ॥૧૧॥
क्रन्दन्निशाचरकुलां ज्वलनावलीढैः
साक्षाद्गृहैरिवबहिः परिदेवमानम् ।
સ્તબ્ધસ્વપુચ્છતતલગ્નિક્રિપીતોનિ
દન્દહ્યમાનનગરીં પરિગાહમાનામ્ ॥૧૨॥
મૂર્તૈર્ગ્રહાસુભિરિવ દ્યુપુરં વ્રજદ્ભિર્વ્યોમ્નિ
क्षणं परिगतं पतगैर्ज्वलद्विः ।
पीताम्बरं दधातमुच्रच्छितदिप्ति पुच्छं
સેનાં હેદ્વિહરાજમિવાહમીડે ॥૧૩॥
स्तम्भीभवत्स्वगुरुबालधिलग्नवह्नि
ज््वालोल्लद्धजपटामिव देवतुष्ट्यै।
વંદે યથોપરી પુરો દિવિ દર્શયન્તમદૈવ
રામવિજયાજિક વૈજ્યન્તિમ્ ॥૧૪॥
રક્ષશ્યૈકચિત્કપૂશ્ચિતौ यः
सीताशुचो निजविलोकनतो मृत्युयाः।
दां व्यधादिव तदन्त्यविधेयभूतं
લંગૂલદત્તદહનેન મુદે સ નોऽસ્તુ ॥15॥
અશુદ્ધયે રઘુપતિપ્રણયૈકસાક્ષ્યે
वैदेहराजदुहितुः सरिदीश्वराय।
न्यासं ददानमिव पावकमापतन्तमब्धौ
प्रभंजनतनुजनुषं भजामि॥16॥
રક્ષસ્વતૃપ્તિરુડશાંતિ વિશેષશોણ
क्षयक्षणविधानमितात्मदाक्ष्यम् ।
भवस्वतप्रभातरविभानुभरावभासं
લંકાભયંકરમું भगवन्तमीडे ॥૧૭॥
તીર્ત્વબોધિ જનર્જर्पितमाप्य चूडारत्नं
રિપોરપિ પુરં પરમસ્ય દગ્ધ્વા ।
શ્રીરામहर्षगलदश्वभिषिच्यमानं
तं બ્રહ્મચારિવરવાનરમાશ્રयेऽहम् ॥18॥
यः प्राणवायुजनितो गिरिशस्य शान्तः
शिष्योऽपि गौतमगुरुर्मुनिश अंकरात्मा।
હૃદ્યો હરસ્ય હરિવદ્ધરિતં ગતોऽપિ
ધીધૈર્યશાસ્ત્રવિभवेऽतुलमाश्रये तम् ॥19॥
स्कन्धेऽधिवाह्य जगदुत्तरगीतिरिया
यः पार्वतीश्वरमतोषयदाशुतोषम्।
तस्मादवाप च वरानपरानवाप्यान्
तं वानरं परमवैष्णवमीशमीडे ॥20॥
उमापतेः कविपतेः स्तुतिर्बाल्यविजृम्भिता।
हनूमस्तुष्टयेऽस्तु वीरविंशतिकाभिधा ॥21॥
॥ इति श्री कविपत्युपनामकोमापति शर्मद्विवेदविरचितं
वीरविंशतिकाख्यं श्रीहनुमत्स्तोत्रं सर्वम् ॥